Pre više od 5000. godina u Kini je postojao muzički instrument Sheng - Šeng koji je funkcionisao po principima današnje usne harmonike. Instrument Šeng je bio napravljen od bambusove trske, a tonovi su se proizvodili duvanjem vazduha kroz otvore različitih prečnika i dužina. Taj instrument se razvijao kroz vekove, a postoji i dan danas [1]. U Evropi je 1821. god. majstor Friedrich Buschmann iz Berlina napravio nešto što bi bilo prototip današnje usne harmonike. Odmah potom, zbog svog neobičnog i novog zvuka, kao i lakoće sa kojom se sviralo, usna harmonika postaje vrlo popularan instrument, tako da je, uvidevši mogućnost velike prodaje, nemački sajdžija Matthias Hohner je počeo sa proizvodnjom usne harmonike u komercijalne svrhe.
Posle osvajanja tržišta Evrope i Severne Amerike, kao i velike popularnosti instrumenta, najstariji sin Matthias-a Hohner-a, Jakob Hohner 1986. godine, na tržište izbacuje novi model usne harmonike harmonike Marine Band. To je mala diatonska harmonika i sadrži tonove samo jedne dur skale, popularno nazvana pikolo. Opseg tonova Marine Band-a su 3 oktave, a bila je uštimovana po Richter-ovom sistemu. Popularnost ovog novog tipa usne harmonike je bila ogromna, tako da je ona imala jedinstveno i značajno mesto u stvaranju blues-a. Upravo je bluz i muzičari, većinom crnci, otkrio neverovatne mogućnosti tog malog instrumenta, mogućnosti koje nisu bile poznate ni samom proizvođaču. Novi, otegnuti vibrirajući i zavijajući zvuk – „savijanje tonova“, donosi ovom instrumentu neverovatno veliku popularnost.
Richter-ovo štimovanje usne harmonike ima neke specifičnosti, a redosled tonova lestvice se nije menjao od 1876. godine pa sve do današnjih dana. Većina, negde oko 75% svih usnih harmonika danas, su Richter-ovog tipa, a zovu se još i diatonske, ili pojedinačno tonirane usne harmonike. Štimovanje Richter-ovog tipa usne harmonike podrazumeva da se u sredini nalazi osnovna oktava, dok sa leve strane nalazi harmonijska oktava, a sa desne melodijska oktava. Harmonijska oktava svira se u poljima od jedan do tri, i to iz C - dura. Tonovi F i A nedostaju, a ton G se pojavljuje u drugom polju i to prilikom udisaja vazduha i trećem kod izdisaja vazduha. Izbacivanjem tonova F i A iz harmonijske oktave dobijaju se tonovi C, E,G ili C-dur akord - rilikom udisaja vazduha i tonovi D,G, A ili G-dur akord - kod izdisaja vazduha. Izbačeni tonovi F i A, kojih nema na usnoj harmonici, mogu se dobiti tehnikom savijajućeg zvuka– savijanjem tonova. Dok osnovna oktava ostaje nepromenjena, melodijskoj oktavi nedostaje ton H koji je izbačen – on bi morao stajati u nepostojećem polju jedanest i to prilikom udisanja vazduha. Sve ovo izgleda poprilično komplikovano i naporno, ali, prilikom upotrebe i u praksi sve to dobija svoj puni smisao i deluje veoma jednostavno.
